تا کی از آرزوی جاه و خطر

به در شاه و زی امیر شوی؟

دشمن من شدی بدانکه چو من

حاضر آیم تو می حسیر شوی

جهد آموختن بباید کرد

[...]

روزی آخر ز خلق سیر شوی

لیک دوری هنوز و دیر شوی

گرد ما گرد تا خبیر شوی

بر سر سروران امیر شوی

همه ارواح را امیر شوی

حاکم و نایب و وزیر شوی

کز فقیران شه و امیر شوی

وز حقیران خس و حقیر شوی

که تو هم بعد از آن که پیر شوی

بشکنی زود و گوشه‌گیر شوی

پند پیران شنو، که پیر شوی

با دلیران نشین، دلیر شوی

تا تو بر زندگی دلیر شوی

نه که از عمر خویش سیر شوی