نفس کل آب رانده در جویت

عقل کل خاک گشته در کویت

مغز پر جان همی کند مویت

کوی پر گل همی کند رویت

خواجه لاحول گوی در کویت

زان بماندست تا کَند مویت

ای که بر یاد لعل دلجویت

باده ناخورده، مستم از بویت

دل و دنیای خویش در کویت

همه دادم به دیدن رویت

سر مکش گر زنند بر رویت

کز جفاشان نکو شود خویت

ای شب تیره فرع گیسیویت

اصل کفر از سیاهی مویت

مه ز دیوان مهر خواسته نور

وجه آن گشته روشن از رویت

بی‌سخن دم ببسته طوطی را

[...]

هر دوچشمت ز فتنه نک خفته است

خفیه در زیر طاق ابرویت

بهر آشوبشان کند بیدار

هر زمان غمزه سخن گویت

استخوانی زدر برون انداز

[...]

می برد بارکش به هر سویت

می کند ریش پشت و پهلویت

کس چه داند بهای گیسویت؟

هر دو عالم فدای یک مویت

هست چون روی دشمنت، مویت؛

نیست موی سفید در رویت

بت پرستنده بت رویت

کفر زنار بند گیسویت

جامه کعبه حلقه مویت

قبله خانه طاق ابرویت

چه تفاوت مرا زدیر و حرم

[...]

مشک بوئی ز خاک مشکویت

آب حیوان زلالی از جویت