ابر از آن گریه نعمت اندوزد

برق از آن خنده آتش افروزد

زر به آتش دهی خبث سوزد

زر صافی ترا بیفروزد

رای شرع آنکه نفس را سوزد

رای عقل آنکه شعله افروزد

شمع رخ چون ز شرم بفروزد

آهوان را کرشمه آموزد

عادلی عیسی از وی آموزد

عدل او چشم ظلم را دوزد

عدل وقتی که شمع افروزد

گرگ را گوسفندی آموزد

تیغ هم نام او چو کین توزد

کین گذاری ز تیغش آموزد

روزگار ار درد و گر دوزد

از دل شاه عادل آموزد

مرد دین را شریعت آموزد

شمع در پیش شمس نفروزد

جان قرآن همی بیفروزد

تا ازو نکته‌ای درآموزد

آلت خسروی‌ش بر دوزد

ادب شاهی‌ش درآموزد

سخن از وی دلیر آموزد

زان سخن همچو شمع افروزد

هیچ از صنعتش نیاموزد

گرچه خود را ز ی اد او سوزد

نار دروی زدند تا سوزد

تا که آن فتنه بیش نفروزد

کس ز خود هیچ پیشه ناموزد

بی چراغی چراغ نفروزد

خال مصباح چون برافروزد

شب خلوت ز شمع من سوزد

دومین پیشه‌ای بیاموزد

که کفافی از آن بر اندوزد

چون نبیند هنر، که آموزد

نه کمال و شرف، که اندوزد

خاص را در بلا بدان سوزد

تا دل عام را بیاموزد

هر چه از فیض او براندوزد

به دگر طالبان در آموزد