قوت روح خون انگور است

تن پر از فتنه گشت و معذور است

آن نبید اندر آن قدح که به وصف

جان در جسم و نار در نور است

همچو زنبور شد زبان گز و باز

[...]

روزگار عصیر انگور است

خم ازو مست و چنک مخمور است

خیز تا سوی باغ بشتابیم

کز می و میوه اندر او سور است

سیب سیمین سلب چو گوی بلور

[...]

زان در افواه خلق مذکور است

سخن من‌، که از طمع دور است

در صحیفهٔ کلام مسطور است

نقش و آواز و شکل ازو دور است

آینهٔ صورت از صفت دور است

کان پذیرای صورت از نور است

علم بی‌حلم شمع بی‌نور است

هردو باهم چو شهد زنبور است

آسمان و زمین به جمله وراست

هرچه خود خواستست حکم او راست

عقل از آن نامدار مشهور است

که در آن کارگاه مزدور است

بذل او بر بگیر مقصور است

لفظ او از چنین کنم دور است

سخت بسته چو راه گوش کر است

ناگشاده چو دیده کور است

نا بسوده چو گوهر صدف است

نا گرفته چو قلعه غور است

گوئی از بی فضائی و تنگی

[...]

شب اگرچه سیاه و دیجور است

از رخانت چو نور بر نور است

دل، چو در دام عشق منظور است

دیده را جرم نیست، معذور است

ناظرم در رخت به دیدهٔ دل

گرچه از چشم ظاهرم دور است

از شراب الست روز وصال

[...]

دل چو در دام عشق منظور است

دیده را جرم نیست، معذور است

ناظرم بر رخت به دیدهٔ جان

گرچه از چشم ظاهرم دور است

از شراب الست روز وصال

[...]

دیدهٔ ما، اگرچه بی‌نور است

دان که نزدیک بین هر دور است

دیده را نیز روی آن نور است

کز کثافت لطافتش دور است

سخن دل ز شاعری دور است

نثر منظوم و نظم منثور است

دیدهٔ ما، اگر چه بی‌نور است

لیک نزدیک بین هر دور است

چون ولی را خلاصه آن نور است

کی از آن نور جان او دور است

لیکن آن ظلمت است و آن نور است

این همه ماتم آن همه سور است

ذات او سر بسر همه نور است

زینت جنت است و هم حور است