گاه اقبال آبگینه خنور

بستاند ز تو عدو به بلور

ای کهن گشته در سرای غرور

خورده بسیار سالیان و شهور

چرخ پیموده بر تو عمر دراز

تو گهی مست خفته گه مخمور

شادمانی بدان که‌ت از سلطان

[...]

ای کهن گشته در سرای غرور

خورده بسیار سالیان و شهور!

که شناسد که چیست از عالم

غرض کردگار فرد غفور؟

چو زمین بر شکستگیست، چرا

[...]

رخ چو لاله شکفته بر گل سور

زلف چون میغ در شب دیجور

یابد از رنگ آن بهار بها

خیزد از بوی این بخار بخور

ویل کرده بر غم رنج مرا

[...]

مملکت را به نصرت منصور

روزگاری پدید شد مشهور

عارض ملک پادشا که ازوست

رایت او چو نام او منصور

نور عدلش زمانه را سایه ست

[...]

گرچه خرم شده ست لوهاوور

باشد آن کس که می خورد معذور

این بهار طرب نهال سرور

که به فرمان شاه شد معمور

روضه عشر تست و بیضه لهو

موقف رامش است و موضع سور

آب او آب زمزم و کوثر

[...]

ای سرافراز عالم ای منصور

وی به صدر تو اختلاف صدور

ای به‌قدر آسمانِ قایم‌ذات

ای به رای آفتاب زاید نور

روزگاری وز تو دشمن و دوست

[...]

ای امیر مظفر منصور

ای چو خورشید در جهان مبثبهور

تاج دینی و دین ز دولت تو

هست روشن چنانکه چشم از نور

هست بوالفضل کنیت تو به حق

[...]

لب روح الله ست یا دم صور

خانگاه محمد منصور

که ز درس و کتاب و دارو هست

از سه سو دین و جان و تن را سور

زین بنا ایمن از دو چیز سه چیز

[...]

تواز این همنشین چوگردی دور

ملک باقی تراست و دارسرور

چون برندت زخانه مرده به گور

مرد خیزی زیور وقت نشور

ورتوسگ سیرتی‌به وقت‌نشور

هم سگی خیزی از میانهٔ گور

هر که آمد در این سرای غرور

همدمش محنتست و منزل‌گور

اثر فیض اوست نامحصور

عقل از آن فیض‌گشت قابل نور

چون نمایی به صبح رایت نور

خیل ضحاک شب شود مقهور

بود شهری بزرگ در حدِ غور

واندر آن شهر مردمان همه کور

بوده پیش جراد و مرغ و ستور

دیده تاب خراس و تف تنور

پیکر آب و گل ز قهرش عور

لعبت چشم و دل ز کنهش کور

کز ازل پیش عشق و همت و زور

خود کمر بسته زاده‌اند چو مور