طاعتی کان ز دل ندارد روح

کس ندارد وجود آن به فتوح

یافت زان پس هزارگونه فتوح

جانش بی‌زحمت سفارت روح

فیض او در صفا سکینهٔ روح

فضل او در وفا سفینهٔ نوح

تو از این زهد توبه جوی نصوح

ورنه بی‌دل روی به عالم روح

از عطا بود کام و راحت روح

شعرا را بُد از کرم ممدوح

بشناسی ز راه دیدهٔ روح

فاتحهٔ دین چو روی داد فتوح

مهد او بر فراز پیل جموح

کوه جودیست بر سفینهٔ نوح

صورتش ابتدای قوّت روح

سیرتش انتهای سورهٔ نوح

سفتهٔ هریکی سفینهٔ نوح

نکتهٔ هریکی دفینهٔ روح

خلق نشنید هیچ دعوت نوح

هیچ کس قول او نداشت فتوح

شمس دین ، صورت ، بو الفتح

ای در فضل بر دلت مفتوح

ای تو شیر و غابروز مصاف

وی تو ابر سخا بوقت صبوح

از تو ایام را هزار شرف

[...]

اندرین عصر هرکه شعر برد

به امید صلت بر ممدوح

چار آلت بیایدش ورنه

گردد از رنج غم دلش مجروح

دانش خضر و نعمت قارون

[...]

هر گه شعری برم بر ممدوح

کند آنرا به نقد خود مجروح

من و ممدوح هر دو همکاریم

حال هر یک چو می شود مشروح

نیست زر در میان، همه سخنست

[...]

رفت مانند نوح در یم روح

درگذشت از غدو ز امس و صبوح

ولد نوع اگرچه بود از نوح

چون نبودش درون تن آن روح

فی هواه یطیر طیر الروح

بعد ما کان فی الفراق ینوح

بگریزید سوی کشتی نوح

تا ز غرقه خلاص یابد روح

سال‌ها می‌نمود دعوت نوح

قفل جانی نگشت از او مفتوح

آفتابست عقل و ماهت روح

جهل توفان و علم کشتی نوح

کش برافروختم به روغن روح

آخر شب به بزمهای صبوح