ای شده پیر و عاجز و فرتوت

مانده در کار خویشتن مبهوت

داده عمر عزیز خویش به باد

شده راضی ز عیش خویش به قوت

متردد میان جبر و قدر

[...]

هست اینجا برای قوت و قوت

بازگشتش به عالم ملکوت

زانکه عیسیت را سوی لاهوت

هست در راه جمعة‌الصلبوت

تا ببینی به دیدهٔ لاهوت

خط ذی‌الملک و خطّهٔ ملکوت

درِّ دریای عالم جبروت

ماه و خورشید آسمان سکوت

بینی آنگه که یابی از دل قوت

ملک را از دریچهٔ ملکوت

متفرّد به خطّهٔ ملکوت

متوحّد به عزّت جبروت

زان گرفته مقیم قوّت و قوت

زادهٔ ملک و دادهٔ ملکوت

دیده خطهای خطّهٔ ملکوت

همچو عیسی به دیدهٔ لاهوت

متفرّد به خطّهٔ ملکوت

متوحّد به عزّت جبروت

دیدم از دل به دیدهٔ لاهوت

در جوامع صوامع ملکوت

یافت تشریف سجدهٔ ملکوت

نیز تشریف بذر قوت به قوت

کند از بهر لوت و باد بروت

سینه را همچو قلعهٔ الموت

من ز درگاه خازن ملکوت

حجّتم در خزینهٔ ناسوت

کس چنود کم شنود در سلفوت

برزگر در مزارع ملکوت

چه ستانی ز دست آنکس قوت

که کند درس علم مات یموت

نبود جز جمال ایزد قوت

عاشقان را به جنت ملکوت

تو چه دانی که می چه گیری قوت

در چنین دل کجا رسد ملکوت

چون گرفت از صفای صفوت قوت

ملک را باز داند از ملکوت

روز بخشش ز بوی خویشش قوت

چون شب آید خودش بود تابوت