مرکب عشق سخت تیزرو است‌

هر زمانیش منزلی ز نو است

روی در خلق مقتدا نه رواست

که نه راه خدای راه هواست

وانکه از کردگار عقبی خواست

گر مر او را دهیم جمله رواست

خاک بر سر هر آنکه دنیا خواست

مرد دنیاپرست باد هواست

ذکرش بر هجاش شیر گواست

ریش مادر غرش بکن که رواست

در کنارش کشد چنانکه هوا‌ست

سرخ گل در کنار سرو روا‌ست

آن مضاف الیه ذات تو است

یک بود ذات را مگو که دو است

دان که آن مدحها از آن تو است

زانکه این یکدلی بری ز دواست

گفتگو چون حجاب راه تواست

همچو ابری بپیش ماه نو است

توئی تو حجاب راه تو است

گیر یک را و هل هر آنچه دواست

این جفا کارییت که نو به نو است

مگر این جان کشته را درو است

چون ترا نیست نیم کنجد شرم

گفت من نزد تو به نیم جو است

چشم بر کشتنم گماشته ای

[...]

این گنه را که عذر داند خواست؟

وین تحکم به مذهب که رواست؟

آنکه نامش همیبری شنواست

گر نداری فغان و نعره رواست

پیش جمعی که این سماع رواست

مینماید که بر سبیل دواست

توسنت را رکاب ماه نو است

در رکاب تو مه پیاده رو است

از عنان تو باز می ماند

مسرع وهم اگرچه تیزدو است

طاق گردون که پیشتر بستند

[...]

گر دولت را هوای آن ره خواست

مایه کسب آن خلاف هواست

وانچه بنمودنش به شرع رواست

یکدمش ز ابلهی برهنه نخواست

تا مرا جای بودن این مأواست

گوش من بر صدای آن آواست

رفعتش کانچنان بلند رواست

زانسوی چرخ آسمان نواست

درد مردان، از چه یارب بی دواست؟!

کام دونان، از چه از گردون رواست؟!