او ز توجیه بندگان نجهد

نان خورش داد نان همو بدهد

صورت از بندِ طبع باز رهد

دل ودیعت به روح باز دهد

هرکه چون عیسی از شره بجهد

از غم باد و بود خود برهد

خاک و آب و هوا و آتش عهد

کی نگهدارد ار تو سازی جهد

ولی آنست کو ز خود بجهد

پای بر آب روی خویش نهد

گرچه امروز ز ابلهی ستهد

گور و محشر جواب او بدهد

خوان جان پیش دشمنان بنهد

لقمهٔ نان به دوستان ندهد

نام او در عمل صحیح‌الجهد

لقبش در وفا کریم‌ العهد

عهد او چون پیمبر اندر عهد

شخص او همچو عیسی اندر مهد

چه حکیمی بُوَد که خوان بنهد

باغبان را نواله‌ای ندهد

آسمان آن بخیل بدفعلست

که ازو جز که فعل بد نجهد

نان و آبش مخور که هرکه خورد

هرگز از دست او به جان نرهد

خاک از او به که گر کسی به مثل

[...]

چون میان من و تو از سر عهد

صحبتی تازه شد چو شیر و چو شهد

که شنیدم که در جریده جهد

پادشا را درست باشد عهد

ماه دوشینه را رساند به مهد

بست کابین چنانکه باشد عهد

چینیان را وفا نباشد و عهد

زهرناک اندرون و بیرون شهد

از کمین نقل نقل کرد از عهد

گندمی را نمود بیش از شهد

ورنه از دست او کسی نرهد

کس ببازوی خویش از او نجهد

غالب آن است کان میانه رهد

چونکه حالت مطیع اوست جهد

کارت ازوی شود نکو نه زجهد

برد او از تو زهرو آرد شهد

مرده ماند دلی که جان ندهد

اینچنین جان ز مرگ بد نجهد