زین نمط هر سخن‌که آن من است

به حقیقت طراز هر سخن است

در بُن چاه جانت را وطن است

نور قرآن به سوی او رسن است

دنیی ار دوست را غم و حزن است

عاشق دشمنان خویشتن است

زین نمط هرچه در جهان سخن است

گر یکی ور هزار زانِ من است

من چه می‌گویم این چه گفت من است

که‌آبم از ابر و دُرم از عدن است

آنچه او هم نو‌ست و هم کهن است

سخن است و در این سخن سخن است

گفت ماهان چه جای این سخن است‌؟

خار بن کی سزای سرو‌بن است‌؟

هیچ را نام کرده کاین دهن است

نوش در خنده کاین شکر‌شکن است

همه را نیست، گرچه جان و تن است

جان معنی، که در تن سخن است

راه ایشان ورای جان و تن است

در یم عشقشان نه ما نه من است

این سخن را مگو همین سخن است

کاندر آن بحر این سخن سفن است

راز و ناز و نیاز تو ز من است

جنبش از جان بود چه گر ز تن است

پرده ‌ های ظلام وصف تن است

که پر از کبر و کین و ما و من است

صبح در نفس خویش پیل تن است

با طلایه سپاه تیغ زن است

تن پاکت که زیر پیرهن است

وحده لاشریک له، چه تن است

هست پیراهنت چو قطره آب

که تنک گشته بر گل و سمن است

با خودم کش درون پیراهن

[...]

دل، که چشمش به نور حق بیناست

زانسوی پردهٔ «ولوشناست»

مرد آزاده در میان گروه

گر چه خوشگوی و عاقل و داناست

محترم آنگهی تواند بود

که از ایشان بمالش استغناست

وانکه محتاج خلق شد خوارست

[...]

شر و کفر ازوجود اهرمن است

خیر یزدان کند که ذوالمنن است

در نظر آنکه نور چشم من است

یوسف نازنین و پیرهن است

همه عالم تن است و او جان است

روشنست آفتاب و مه بدن است

چشم مستی نموده کاین عین است

[...]

ور بگوید که پیرهن بدن است

یوسفی در درون پیرهن است