هر کسی را به قدر خود قدمیست

نان میده نه قوت هر شکمیست

هرچه در آسمان و در زمی‌ست

وآنچه در عقل و رای آدمی‌ست

چاشنی گیر آسمان زمیست

میزبان فرشته آدمیست

بلکه بر خاک آن دو تن علمیست

بر وی از شرح حالشان رقمیست

زندگی شوخی کمین رمیست

فرصت گیر و دار صبحدمیست

بسکه تنگ است عرصهٔ امکان

چون ‌نگه هرطرف روی قدمیست

پوست بر تن دربدن ممسک

[...]