جان ترنجیده و شکسته دلم

گویی از غم همی فرو گسلم

حکمت و فطنت وکیاست و علم

همّت و سیرت و مروت و حلم

ذات او سوی عارف و عالم

برتر از اَیْن و کَیف وز هل و لم

داده اِشراف بر همه عالم

مر ورا کردگار لوح و قلم

جمله یاران او ز دانش و علم

کیسه‌ها دوخته ز حکمت و حلم

سیرت و خلق او مؤکّدِ حلم

خرد و جان او مؤیّدِ علم

سیرت و خلق او مؤکّد حلم

خرد و جان او مؤیّدِ علم

آن سرافیل سرفراز از علم

ملک‌الموت دیو آز از حلم

زان دو تیغ کشیده در عالم

شرع را کرده همچو تیر و قلم

نام او کرده در ولایت علم

علی از علم و بوتراب از حلم

سایهٔ چاکرانش از رهِ حلم

قدوهٔ عاشقانش از سر علم

اندرین عالم و در آن عالم

اوست با کار علم و یار علَم

خیلِ طالوت را سکینهٔ حلم

اُمّتِِ نوح را سفینهٔ علم

صبر مردان چو جفت شد با علم

چون بدانند خلق باشد و حلم

همچو من زرد روی شد عالم

چون برون تاخت سرخ علم

گاوشان از برای دفع الم

نیزه‌بازی کند چو شیر علَم

بر سر از تیغ او ز عشق علم

جانشان بوسه‌زن رود چو قلم

رای رایان به تیغ کرده قلم

نیزه از شیر کرده شیر علَم

عقل داند برای صرفهٔ علم

که ز صرّاف کین نیاید حلم

متناسب نهاد او با حلم

متشابه سواد او با علم