چون مرا دیده‌ای بدین سستی

هر چه‌گفتی صلاح من جستی

دل زبهر چه برکسی بستی‌؟

راستی پیشه کن زغم رستی

بگسل آن سلسله که پیوستی

که ز گِل دور چون شدی رستی

نیک باشی ز دردسر رستی

ور بدی جمله عهد بشکستی

ای ندیده ز آب رز هستی

تا کی آخر ز عشق رز مستی

بتشهّد دمی چو بنشستی

کمرهِ کوهِ قاف بگسستی

هیچ جمعی به غیبه ننشستی

هرکسی مُهر غیبه نشکستی

تو گل و دین درین جهان بستی

ای نه هشیار چون چنین مستی

تا نخوردی شراب دین مستی

چون بخوردی ز هر بلا رستی

راست بر دست راست رَو رستی

ورنه کج رَو چو عهد بشکستی

تا تو از خشم و آرزو مستی

به خدای ار تو آدمی هستی

سوزن از دست بفکن و رستی

که ازین جهل جان و دل خستی

خویشتن را وداع کن رَستی

عقد با حور بی‌گمان بستی

عدل را یار خویش کن رستی

ورنه پیمان و عهد بشکستی

با چنین ثروت و چنین هستی

مگر از عقد زلف او جستی

شیر‌گیر‌ی ولیک نز مستی

شیرگیری به اژدها دستی

چون تو عهد خدای نشکستی

عهده بر من کز این و آن رستی

باده‌ای چند خورد سردستی

سوی صحرا شد از سرمستی

کردگار بلندی و پستی

نیستی یافته بدو هستی

بانوی خانه پیش بنشستی

جلوه برداشتی ز هر دستی