بی‌نیاز است و پُرنیازان را

دوست دارد نیاز ایشان را

تیغ قهر تو سرافرازان را

سر برد پس به سر دهد جان را

از عنا طعنه ساز ارکان را

پس به کف کن تو آب حیوان را

دیده روح و حروف قرآن را

چشم جسم این و چشم جان آنرا

تو رها کرده نور قرآن را

وز پی عامه صورت آنرا

خلق او مایه روح حیوان را

خلق او دایه نفس انسان را

تا بنگشاد لعل او کان را

سمعها شمعدان نشد جان را

رقم او بود قسمت جان را

تختهٔ خاک امر یزدان را

دایگی کرد دین یزدان را

تا بپرورد نورِ ایمان را

مُحرم او بوده کعبهٔ جان را

مَحرم او بوده سرِّ یزدان را

مبتدی اوست دیدهٔ جان را

مقتدی اوست عقل و ایمان را

نسبت اوست دیدهٔ جان را

سنّت اوست عقل و ایمان را

مسلک این غذا دهد جان را

مذهب او ثبات ایمان را

فاقه منمای بیش از این جان را

خوب دار این دو روزه مهمان را

خرج کردی برای تن جان را

در سرِ نان بدادی ایمان را

هرکه مرده است راز مردان را

دُر کند پس صدف کند جان را

کرد انهی به قصّه سلطان را

به شفیع آورید یزدان را

گبری از دزد برگرفت آن را

نیم از آن بس بُوَد مسلمان را

خواجه بوبکر گفت سلطان را

کای به حق سایه گشته یزدان را

بندگانند شاه و یزدان را

بنده‌تر پادشاه گیهان را