مجمعی دیده‌ام پر از عشاق

جسته از بند گنبد زراق

چون برو کرد نور حق اشراق

بذل کرد از مکارم اخلاق

دو وشاقند بسته دردو وثاق

بر میان بهر بندگیت نطاق

آینهٔ دل ز زنگ کفر و نفاق

نشود روشن از خلاف و شقاق

آن زمان کایزد آفرید آفاق

هیچ بد نافرید بر اطلاق

از برای وفات تخم نفاق

نقد خوارزم کم برد به عراق

نامد اندر سراسر آفاق

پای مردی چنوی بر میثاق

چشم روشن بروی تست اسحاق

چون سماعیل شهره در آفاق

بل به فرمان حق به استحقاق

ریختم نز ره ریا و نفاق

حیدری نیست اندرین آفاق

دهد این گَنده پیر را سه طلاق

گفت باشد مرا دو جای وثاق

دل زرّاق و محبر ورّاق

ای شهنشه ز روی استحقاق

از پی ملکت همه آفاق

از شها حجاز و شام و عراق

بلکه از خلق جملهٔ آفاق

تا بوی در کنار وصل و فراق

دفتری از مکارم الاخلاق

خُلق او هست بی‌ریا و نفاق

خلق او هست بی‌خلاف و شقاق

سیم آن کین جماعت مشتاق

که جلیس‌اند بی‌ریا و نفاق

مار نون نکاح چو بزدت

ای به حری و رادمری طاق

هان و هان تا ز کس طلب نکنی

هیچ تریاق به ز طای طلاق

نیست شهری چو شهر اصفاهان

بحقیقت ز شهرهای عراق

که ببینی درو خساست و بخل

که نیابی درو دروغ و نفاق

خواجگانی بنام و ننگ درو

[...]

ای شده روشن از تو در آفاق

مشکلات و مکارم اخلاق

روزگارش نهاد بر احداق

ظلم باشد گرش نهی بر طاق