آن دبیری که تا قلم برداشت

همه بر صحن درج سحر نگاشت

تیر شه را به‌ نظم بستودم

شکر کرد و به‌ فخر سر بفراشت

آمد و بوسه داد سینهٔ من

رفت و پیکان به‌ سینه در بگذاشت

من ندانم که این ودیعت را

[...]

بی قلم صورت بدیع نگاشت

بی ستون خیمه رفیع افراشت

هر چه بر لوح ممکنات نگاشت

خط او نور بد سواد نداشت

چون ترا از درون دل بنگاشت

آینهٔ تو ز پیش دل برداشت

عزّ تو ذلّ خاک را برداشت

خاک را تا به عرش سربفراشت

چون توانست چاه کفر انباشت

چاه دین هم نگاه داند داشت

شرم و آزرم جملگی بگذاشت

جمعی از دشمنان بر او بگماشت

شبلی اندر زمان قلم برداشت

وانچه او گفت یک به یک بنگاشت

گفت با وی جحی که اندُه چاشت

در دلم مهر و بغض کس نگذاشت

روزگار تو از پی پنداشت

شادی شام برد و اندُه چاشت

بر فلک زان مسیح سربفراشت

که بر این خاک توده خانه نداشت

مر ترا بر جهان بدان بگماشت

که بدِ ظالمان ز ما برداشت

خواجه را بر ممالکش بگماشت

که بدو دین و شرع سربفراشت

مرد نقّاش صورتی بنگاشت

پرده از پیش نقش خود برداشت

سود کردار چه مایه اندک داشت

بر همه اهل فضل سربفراشت

هر کرا ریدنی بگیرد سخت

رید بایدش و کارها بگذاشت

زانکه ما تجربت بسی کردیم

تا نریدیم هیچ سود نداشت

تیز دادیم و گندها کردیم

[...]

به خدایی که کلک قدرت او

حلقه ماه و آفتاب نگاشت

وقت ابداع در جهان قدم

صنع را هیچ باقیی نگذاشت

که مرا بی حضور خدمت تو

[...]

دیده از شرم بر جهان نگماشت

هم ندیده جهان گذشت و گذاشت

چون نگارنده این رقم بنگاشت

هرکه آن دید جانور پنداشت