ای خداوند این کبود خراس

صد هزاران تو را ز بنده سپاس

که به آل رسول خویش مرا

برهاندی از این رمهٔ نسناس

تا متابع بوم رسول تو را

[...]

دوستا جای بین و مرد شناس

شد نخواهم به آسیای تو آس

در تو ای گنبد امید و هراس

گردش آس هست و گونه آس

سبز و خرم چو آسی اندر چشم

باز بر فرق تیز کرد چو آس

نه غلط می کنم تو داری تو

[...]

برتر از وهم و عقل و حسّ و قیاس

چیست جز خاطر خدای شناس

نیست از راه عقل و وهم و حواس

جز خدای ایچ کس خدای شناس

با تقاضای عقل و نفس و حواس

کی توان بود کردگار شناس

کرمش گفت مر مرا بشناس

ورنه کِشناسدش به عقل و حواس

تو نبینی جز از خیال و حواس

چون نه‌ای خط و سطح و نقطه‌شناس

خویشتن بینی از نهاد و قیاس

گرد خود گشته همچو گاو خراس

عشق را گفت جز زمن مهراس

عقل را گفت خویشتن بشناس

مر ورا هست جای خوف و هراس

خوانده در نص هم وقودالناس

بهر یک مشت کودک از وسواس

نامش اعشار کرده‌ای و اخماس

می نداری خبر تو ای نسناس

که به صد بند و حیلت و ریواس

هست با شرع کار رای و قیاس

همچو پیش کلام حق وسواس

چار تکبیر کن چو خیرالناس

بر که بر چار طبع و پنج حواس

آز مانند خوک و خرس شناس

آز بگذار و از کسی مهراس

عقل برتر ز وهم و حسّ و قیاس

برترست از فلک ستاره‌شناس

عقل را از عقیله باز شناس

نبود همچو فربهی آماس

سخن عاقل از طریق قیاس

دُرِّ دین است و ذهن او الماس

عقل کل را بسان بام شناس

نردبان پایه سوی بام حواس