چون همی شد بخانه آماده

دید مردی براه استاده

همگنان جان و دل بدو داده

واله و مست و بیخود افتاده

آدم از مادر عدم زاده

او چراغی بدو فرستاده

سوی دل مصطفای آزاده

صدق او را دریچه بگشاده

به عجم هر دو را فرستاده

بدل ظلم دادها داده

علم را هرکه نیست آماده

مثلش چون کَهست و بیجاده

چون شدی مست هستی ای ساده

خیک باده چو خاک افتاده

آن نبینی که پادشه‌زاده

که ورا ملکتست آماده

خواجه تن را طلاق ناداده

دین همی جوید اینت آزاده

خصم در دست قهرت افتاده

پایها در رکاب چون باده

چون پیمبر به یثرب افتاده

آمده باز و مکه بگشاده

جای خلخال تاج بنهاده

شعرشان همچو ریششان ساده

جانشان همچو مغز پر باده

دلشان همچو نظمشان ساده

این ز قصر بقا بیفتاده

عالمت شربت فنا داده

یک جهان مرد و زن بماتم تو

درد و غم را شدند آماده

بسته دل در غم تو و بی تو

[...]

آن امیر لطیف آزاده

محترم نفس و محتشم زاده

صدر نیکوخصال گردون قدر

بدر خورشید زاد آزاده

شکر گویان ز جود چون مستان

[...]

چیست آن خوب لعبت ساده؟

نور رخسار دلبران داده

پیش او وقت خویش آید و خوش

بدو روز و دو شب فزون زاده

راست بر گونه پیاله لعل

[...]

ای سرافراز مهتری که به دهر

کس ندیدست چون تو آزاده

دولت از بوستان فضل، ترا

هر زمان تحفه دگر داده

مادر بخت بهر خدمت تو

[...]

هم مَلِک فرّ و هم ملک‌زاده

داد‌ِ مردی و مردمی داده

ساعتی نیک ماندم افتاده

دل به اندیشه‌های بد داده

چون پری دید در پری‌زاده

دید دستی به راستی داده