عقل را نقل کرده اسبابش

نفس را پی بریده انسابش

بوده بحری همیشه محرابش

آتش عشقِ لم‌یزل آبش

فندقی رنگ داده عنابش

گشته شنگرف سوده سیمابش

هیچ چشمی ندیده در خوابش

رخ ندید آفتاب و مهتابش

هر که بی دوست می‌برد خوابش

همچنان صبر هست و پایابش

خواب از آن چشم چشم نتوان داشت

که ز سر برگذشت سیلابش

نه به خود می‌رود گرفته عشق

[...]

تابد از هر بدن برون تابش

تابشش را ببین و دریابش

این جهان پرتوی است از تابش

بلکه ز انجاست جمله اسبابش

در جهان دل مبند و اسبابش

می جهد برق از ابر سنجابش

گل سیراب ازین چمن مطلب

العطش می زند لب آبش

هر که پهلو ز لاغری دزدید

[...]

جوی شهد است لعل سیرابش

تشنگی میفزاید از آبش

روز ما نذر طره ی سیهش

بخت ما وقف چشم پر خوابش

دل مسکین و جعد مشکینش

[...]

هیچ عاقل به خانه بندد نقش

تا ببندد گذار سیلابش

از خرابی بن نشاط چه غم

در شکن سقف و بر کن ابوابش

تا نیاید فرود بام سرای

[...]

چشم مهجور کی بود خوابش

که بر آبست صبر و پایابش

حاش لله اگر بیارامد

آنکه کشتی شکسته سیلابش

نبودش اشتیاق آب بسر

[...]