دل در آن یار دلاویز آویخت

فتنه اینست که آن یار انگیخت

دل و دین و می و عهد و قوت

رخت بر سر به یکی پای گریخت

دل من باز نمی‌یابد صبر

[...]

بر سرم گوهر و در چندان ریخت

که مرا رشته طاقت بگسیخت

صید را از خم فتراک آویخت

جانب پیر جنیبت انگیخت

غم روزیت چو در جان آویخت

آبت از دیده و خون از دل ریخت

وان دگر لشکر همت انگیخت

لشکری را به دعایی خون ریخت

رشکش آمد که به چشمی که نریخت

اشک چون رشته صحبت بگسیخت

غم روزیت چو در جان آویخت

آبت از دیده و از دل خون ریخت

ساعتی سیل سرشک از مژه ریخت

پس از آن حیله دیگر انگیخت

صخر برگشت و یکی تیغ آهیخت

حرب را با پسر ثور آویخت