مدحتم را خط صلت دادی

تا نمودی که خط من نیکوست

بنده هم نیز بنده وار زدم

کوس مدح تو پیش دشمن و دوست

از تقاضای آرز و فرسود

[...]

هست نیک و بد عالم همه پوست

آنچه مغز است در او نام نکوست

کار او کارگر او آلت اوست

اوست مغز و دگران جمله چو پوست

هر چه او نیست نه مغز است نه پوست

همه هیچند همین اوست که اوست

چون دهد کوس برون بانگ ز پوست

بانگ او شاهد بی مغزی اوست

گفت موسی که به فرموده دوست

سر نهد هر که به جان بنده اوست

پسته هر چند که سر بسته نکوست

به که مغز در بر وی پوست

بگمانش که بود هدیه دوست

ارمغانی است که شایسته اوست

هرکه را روی خوش و خوی نکوست

مرده و زنده من عاشق اوست

تو چه دانی که چها در دل اوست

او ترا تا به کجا دارد دوست

صبحدم، تازه گلی خودبین گفت

کاز چه خاک سیهم در پهلوست

خاک خندید که منظوری هست

خیره با هم ننشستیم، ای دوست

مقصد این ره ناپیدا را

[...]