سرورانی که مرا تاج سرند

از سر قدر همه تاجورند

به لقا و به لقب عالم را

عز اسلام و ضیاء بصرند

آدمی نفس و ملایک نفس‌اند

[...]

لعبتانی که بدین پرده درند

که ازین پرده چنین جلوه گرند

لیک بازاریگان دیده ورند

صد ازین جنس به یک جو نخرند

از برون سو به تو گریان نگرند

وز درون خرم و خندان گذرند

مردم چشم جهان آن نفرند

که به نفرت سوی دنیا نگرند

همه هیچند و به هیچی سمرند

بلکه از هیچ بسی هیچترند

عشقبازان چو جمالش نگرند

من که باشم که مرا نام برند

همه جا پرتو رویت نگرند

پا ز سر کرده به سویت گذرند

حاجیان رَخت چو از مکه برند

مدّتی در عقب سر نِگَرَند