مهرگان رسم عجم داشت به پای

جشن اوبود چو چشم اندربای

هر کجا در شدم از اول روز

با می اندر شدم و بر بط و نای

تامه روزه در آمیخت بدوی

[...]

پسری دیدم پوشیده قبای

گفتم او را که به نزدیک من آی

گفت من دیر بمانم نایم

گفتم او را که بیا ژاژ مخای

دیر کی مانی جایی که بود

[...]

این همایون در فرخنده‌سرای

تا ابد باد در اقبال به پای

چوبش ایمن شده از فرسودن

زیر این گنبد گیتی‌فرسای

اندرو خاصیت مغناطیس

[...]

باز چتر تو دهد فر همای

نور عدل تو سزد ظل خدای

ای نسیم لطفت عنبر سای

وی زلال کرمت جان افزای

همچو دست تو بگوهر پاشی

سر کلکت شده انگشت نمای

التفات نظرت مایۀ بخت

[...]

سکناتش به سکون راهنمای

روح را در کنف فضل خدای

نتوانند که آرند بجای

شکر مویی ز کرم های خدای

تا درین طبع فریبنده سرای

ننهد حادثه زلزله پای

نقد کان از کمر کوه گشای

صبح عیش از شب اندوه نمای

عرش را ساق بجنبان از جای

در فکن پایه کرسی از پای

هر چه القصه بود رنگ‌نمای

همه ز آیینه هستی بزدای

اشهبی همچو شهاب آتش پای

نعل او چون مه نو گردون سای

کرده نعلین جلادت در پای

از در حجره خرامان بدر آی

چون نی خامه شد انگشت نمای

به نواسازی توحید خدای

چشم ازین پوست سوی مغزگشای

مغز نغز است سوی نغز گرای

مهره هایش ز خرد مهره ربای

عقدهایش ز فلک عقده گشای

باد تا مهره گل هست بجای

سبحه نظم تو انگشت نمای

یکدم از پرده غفلت بدر آی

باشد این راز شود پرده گشای

بر وی ابواب معانی بگشای

ره به اسرار نهانی بنمای

گه به تحمید شود نغمه سرای

گه ز توحید شود عقده گشای