آهنین پوش ندیدم چو تو سرو

نمدین خود ندیدم چو تو ماه

سرو را هرگز خربنده که دید

ماه را دید کس از پشم کلاه

از ره راست بیفتاده ست آنک

[...]

خاک را چاک زد ای دوست گیاه

عمر برباد مده باده بخواه

بی نظر چشم شکوفه است سفید

بی گناه دل لاله است سیاه

در چمن عود همی سوزد باد

[...]

برفکن برقع از آن رویِ چو ماه

تا به ماهت کنم از دور نگاه

گرچه هر لحظه برانگیخته ای

رستخیزی دگر از لشکر گاه

کو مرا جایِ نزولِ تو که نیست

[...]

واحد است او و ز ماهی تا ماه

همه بر وحدت اویند گواه

چار دیوار عناصر که به ماه

سر کشیده‌ست ازین مرحله‌گاه

حق همسایگیم دار نگاه

سایه‌وارم مفکن خوار به راه

دل شه خرگهی است این خرگاه

نام خرگه ننهد کس بر شاه

به چراغی چه شوی روی به راه

که کند دود ویت خانه سیاه

سهل باشد که ز ماهی تا ماه

بر تو باشند درین نکته گواه

کشور آباد نگردد به دو شاه

بشکند از دو سپهدار سپاه

ای به توحید تو هر ذره گواه

نیست یک ذره به توحید تو راه

گردبادش به فلک سوده کلاه

گشته گوی کلهش قبه ماه

نکند طبع ملک میل گناه

ناید از توبه گری دیو به راه

درد دل می کن و همت می خواه

تا ازین ورطه برون آری راه

ای رقم کرده تو حرف گناه

نامه عمرت ازین حرف سیاه

می شد اندر حشم حشمت و جاه

پادشاوار وزیری در راه

هر که شد گمشده تیه گناه

جز به توبه نشود روی به راه

هست ازین طعمه درین منزلگاه

پنجه کسب خلایق کوتاه

نیست اهل ورع آن مانده ز راه

کش به غیر تو کند دیده نگاه

ابرویش کهنه کمانیست دو تاه

کرده از وسمه تلبیس سیاه