چون ترا دیدم از پیش بدین زاری

کردم از پیش رزستانت دیواری

بزدم بر سر دیوار تو من خاری

کنجکی گرد تو همچون دهن غاری

او به رز گفت که ویحک چه فضول آری

تو هنوز این هوس اندر سرخود داری

بکشم منت، «لک الویل» بدان زاری

که مسیحت بکند زنده به دشواری

میرمسعود که رایات جهانداری

زده اقبالش بر طارم زنگاری

شه اجرامش با آن همه سالاری

سجده آرد به کله گوشهٔ جباری

وانگه آن کیسه ز کافور بینباری

در کشی سرش به ابریشم زنگاری

پس دری کردم از سنگ و درافزاری

که بدو آهن هندی نکند کاری

نه بسنده‌ست مر این جرم و گنهکاری

که مرا باز همی ساده دل انگاری

سود خود را چه شماری که زیانکاری

ره نیکان چه سپاری که گرانباری

تو به خوابی، که چنین بیخبری از خود

خفته را آگهی از خود نبود، آری

بال و پر چند زنی خیره، نمی‌بینی

[...]