هر که خواهنده دین باشد و جوینده راه

شغل از طاعت ایزد بود خدمت شاه

شاه محمود که شاهان زبر دست کنند

هر زمانی به پرستیدن او پشت دوتاه

در همه گیتی برسر ننهد هیچ شهی

[...]

زلف مشکین تو زان عارض تابنده چو ماه

به سر چاه زنخدان تو آید گه گاه

از پی آن که یکی بسته بدو رسته شود

گرد می گردد و در چاه کند ژرف نگاه

اندر آن چاه شب و روز گرفتار و اسیر

[...]

بامدادان پگاه آمد با روی چو ماه

آنکه آراسته زو گردد هر عید سپاه

اندکی غالیه بر زلف سیه برده به کار

عید را ساخته و تاخته از حجره به گاه

گفتم ای ماه ترا زلف ز مشک سیه است

[...]

عید خوبان سرای آمد و خورشید سپاه

جامه عید بپوشید و بیاراست پگاه

زلف را شانه زدو حلقه و بندش بگشاد

دامنی مشک فرو ریخت از آن زلف سیاه

باد شبگیری برزلف سیاهش بوزید

[...]

از پی تهنیت روز نو آمد برشاه

سده فرخ روز دهم بهمن ماه

به خبر دادن نو روز نگارین سوی میر

سیصد وشصت شبانروز همی تاخت به راه

چه خبر داد؟ خبر داد که تا پنجه روز

[...]

ای رسانیده مرا حشمت و جاه تو به جاه

فضل و کردار تو بگرفته ز ماهی تا ماه

ای مرا سایه درگاه تو سرمایه عز

وز بلاها و جفاهای جهان پشت و پناه

واجب آنستی کاین بنده دیرینه تو

[...]

آن سمن عارض من کرد بناگوش سیاه

دو شب تیره بر آورد زد وگوشه ماه

سالش از پانزده و شانزده نگذشته هنوز

چون توان دیدن آن عارض چون سیم سیاه

روزگار آنچه توانست بر آن روی بکرد

[...]

رزبان را به دو ابروی برافتاد گره

گفت: لا حول و لا قوة الا بالله

ابن بلایه بچگان را ز چه کس آمده زه

همه آبستن گشتند به یک شب که و مه

در سروستان بازست، به سروستان چیست

اور مزدست، خجسته سر سال و سرماه

سرو را سبزقبایی به میان در بندند

بر سر نرگس تر سازند از زر کلاه

قمریان راه گل و نوش لبینا راندند

[...]

در سروستان بازست، به سروستان چیست

اور مزدست، خجسته سر سال و سرماه

سرو را سبزقبایی به میان در بندند

بر سر نرگس تر سازند از زر کلاه

قمریان راه گل و نوش لبینا راندند

صلصلان باغ سیاووشان با سرو ستاه

خول طنبورهٔ کویی زند و لاسکوی

از درختی به درختی شود و گوید: آه

هر چکاوک را رسته ز بر سر کله‌ای

زاغ با داغ گرفته به یکی کنج پناه

پیرهن دارد زین طالب علمانه یکی

در دو تیریز ببرده قلم و کرده سیاه

به دو منقار زمین چون بنشیند بکند

گویی از سهم کند نامه نهان بر سر راه

چون ده انگشت دبیری که کند فصل بهار

به دوات بسدین اندر، شبگیر پگاه

به تکاپوی سحاب آید از جده همی

به لب باغ، کند در سلب باغ نگاه

دوستگان دست برآورده بدرید نقاب

از پس پرده برون آمد با روی چو ماه

آب حیوان ز دو چشمش بدوید و بچکید

تا برست از دل و از دیدهٔ معشوق گیاه