گفتم از عشقش مگر بگریختم

خود به دام آمد کنون آویختم

گفتم از دل شور بنشانم مگر

شور ننشاندم که شور انگیختم

بند من در عشق آن بت سخت بود

[...]

من پشیمانم که مکر انگیختم

از مراد خشم او بگریختم

خویش را بر نخل او آویختم

عذر آن را که ازو بگریختم

توبه کردم از سخن که انگیختم

بی‌سخن من دارویت آمیختم

گویی آنجا خاک را می‌بیختم

زین جهان پاک می‌بگریختم

بر خدا یک شب شفیع انگیختم

خاک بر خون جگر آمیختم

ای بسا صحبت که روز انگیختم

چون شب آمد سلک آن بگسیختم

گوید آنجا خاک را می بیختم

زین جهان پاک می بگریختم

آن عدس، در شوربا میریختم

وان عسل، با آب می‌آمیختم