برقع از خورشید رویش دور شد

ای عجب هر ذره‌ای صد حور شد

همچو خورشید از فروغ طلعتش

ذره ذره پای تا سر نور شد

جملهٔ روی زمین موسی گرفت

[...]

آسمان بی‌ستون پر نور شد

و آن ستون از فرقتش رنجور شد

چون ایاز از چشم بد رنجور شد

عافیت از چشم سلطان دور شد

شیخ نوقانی بنیشابور شد

رنج راه آمد برو رنجور شد

هر که از ما دور شد بی نور شد

و آنکه چون خفّاش چشمش کورشد

فهم من در جان عاشق نور شد

زین سخن دانای مامستور شد

هر که او از هستی خود دور شد

بیشکی میدان که چون منصور شد

جوهر معنی من زو نور شد

جوهر ذاتم از او مشهور شد

چون محمّد میر نیشابور شد

از قدومش آن زمین پر نور شد

هر که از حق دور از من دور شد

از طریق راه حق مهجور شد

اهل فسق آنست کز دین دور شد

همچو حیوان درجهان رنجور شد

هر که با شب همنشین شد نور شد

او بپاکی بهتر از صد حور شد

هرکه بینا شد بمعنی نور شد

گاه مست یار و گه مخمور شد

هرکه عادل گشت اومنصور شد

دین و دنیایش همه معمور شد

هرکه بیند نور حق او نور شد

اوبجنّت همنشین حور شد

هر که دنیا دار شد او کور شد

در میان مفلسان عور شد

هرکه درخوابست از حق دور شد

هرکه بیدار است او پرنور شد

تا که طشت از سینه او دور شد

طشت چرخ از عکس او پرنور شد

این بگفت و زین سبب رنجور شد

مرد را بگذاشت وز وی دور شد

چون ایاز از چشم بدرنجور شد

عاقبت از چشم سلطان دور شد