همچو آتش برنتابم سوز سنگ

یا بمیرم یا گهر آرم به چنگ

هدهدش گفت ای چو گوهر جمله رنگ

چند لنگی چندم آری عذر لنگ

اصل گوهر چیست سنگی کرده رنگ

تو چنین آهن دل از سودای سنگ

هر کسی را بود عذری تنگ و لنگ

این چنین کس کی کند عنقا به چنگ

گر کنی در راه یک ساعت درنگ

ما دو عالم بر تو گردانیم تنگ

گفت من بس فارغم از نام و ننگ

شیشهٔ سالوس بشکستم به سنگ

شیخ چون افتاد در کام نهنگ

جمله زو بگریختید از نام و ننگ

زر به صورت رنگ گردانیده سنگ

تو چو طفلان مبتلا گشته به رنگ

پوست آخر درکشیدند از پلنگ

درکشند آخر ز تو هم بی‌درنگ

باز دانست او تگرگ اینجا ز سنگ

دل شدش از دادن دشنام تنگ

گفت هست این عالم پر نام و ننگ

همچو نخلی بسته از صد گونه رنگ

داد آن ساعت جوابش مور لنگ

گفت خشت واپسین در گور تنگ

او همی بیند که دارد نام وننگ

در شود در نار دوزخ بی‌درنگ

تا کنیم امروز با هم حرب و جنگ

تا که را افتد همه دنیا بچنگ

روی او را پاک کرد از گرد جنگ

گفت در دین از تو دارم نام وننگ

پور صدّیق آمده با او بجنگ

بر سر او بارها می‌ریخت سنگ

ای منافق هست کردار تو ننگ

همچو حجّاج آمدی در دین تو لنگ

حال تو چون باشداندر گور تنگ

فکر فرما گر تو داری نام وننگ

گه تو با فرعونِ نفْس آیی بجنگ

گه زنی بر عالمی از قهر سنگ

این کشیده جمله در خود چون نهنگ

وآن دریده جمله برخود چون پلنگ