با کُروز و خرمی، آهو به دشت

می خرامد چون کسی کو مست گشت

نیم روزان بر سر ما برگذشت

چون به خاور شد ز ما نادید گشت

در حدود ری یکی دیوانه بود

سال و مه کردی به سوی دشت گشت

در تموز و دی به سالی یک دو بار

آمدی در قلب شهر از طرف دشت

گفتی ای آنان کتان آماده بود

[...]

مرتضا را چون بکشت آن مرد زشت

مرتضی بی او نمی‌شد در بهشت

گر خلاصی باشدت زین مار زشت

آدمت با خاص گیرد در بهشت

یار شد با من به یک جا مار زشت

تا بیفتادم به خواری از بهشت

آن دگر گفتش بر امید بهشت

باز گرد و توبه کن زین کار زشت

دوست‌تر دارم من ای عیسی‌سرشت

با تو در دوزخ که بی تو در بهشت

شیخ چندانی که در صحرا بگشت

کس نمی‌جنبید در صحرا و دشت

گرچه این قصرست خرم چون بهشت

مرگ بر چشم تو خواهد کرد زشت

بر زنان مصر چون حالت بگشت

زانک مخلوقی به دیشان برگذشت

داد دیوانه بسی دشنام زشت

کز چه اندازند بر من سنگ و خشت

عشق تو با جان من در هم سرشت

من نه دوزخ دانم اینجا نه بهشت

هر که را این درد دل در هم سرشت

محو شد هم دوزخ او را هم بهشت

چون نهان گردد تنم در خاک و خشت

بگذری از هرچ کردم خوب و زشت

در مدینه باب من از بهر گشت

با گروهی از صحابه می‌گذشت

از سپر وز خود و از فرقش گذشت

شد دو نیمه زودو از اسبش بکشت

زین سخن چون فارغ و آزاد گشت

ناگهان اندر ضمیر او گذشت

پس بدست خویش منشورش نوشت

کرد لازم حکم او برخوب و زشت

این معانی را که تو خواهی نوشت

هست ورد جمله حوران بهشت