چند گردی گرد این بیچارگان؟

بی‌کسان را جوئی از بس بی‌کسی!

تا توانستی ربودی چون عقاب

چون شدی عاجز گرفتی کرگسی

فاسقی بودی به وقت دسترس

[...]

چون کسی می‌بشکند نان کسی

حق گزاری می‌کند آن کس بسی

آگهند از روی این دریا بسی

لیک آگه نیست از قعرش کسی

در بن این بحر بی پایان بسی

غرقه گشتند و خبر نیست از کسی

او ز تو مردانه‌تر آمد بسی

پس چرا جنگی نکرد او باکسی

از صحابه گر شدی کشته کسی

حیدر کرار غم خوردی بسی

چون بگشتی از گرامی‌تر کسی

پرگنه هستند در امت بسی

ور زند در قعر دریا دم کسی

مرده از بن با سر افتد چون خسی

در ریاضت بوده‌ام شب‌ها بسی

خود نشان ندهد چنین شب‌ها کسی

گر مرا در سرزنش گیرد کسی

گو درین ره این چنین افتد بسی

کی به طاعت این بدست‌آرد کسی

زانک کرد ابلیس این طاعت بسی

گر تو بنشینی به تنهایی بسی

ره بنتوانی بریدن بی‌کسی

پیر رفت و کرد زاریها بسی

تا ستد جاروب و غربال از کسی

دیگری گفتش گنه دارم بسی

با گنه چون ره برد آنجا کسی

کان یکی گفت انگبین دارم بسی

می‌فروشم سخت ارزان، کو کسی

از حقارت سوی خود منگر بسی

زانک ممکن نیست بیش از تو کسی

گفت باری این بود در هر کسی

زانک مرد یک صفت نبود بسی

باز جستندش به هر موضع بسی

در مخنث خانه‌ای دیدش کسی

بنده دارد در جهان این سگ بسی

بندگی سگ کند آخر کسی

عود می‌سوخت آن یکی غافل بسی

آخ می‌زد از خوشی آنجا کسی