در شب تاریک برداری نقاب از روی خویش

مرد نابینا ببیند بازیابد راه را

طاقت پنجاه روزم نیست تا بینم ترا

دلبرا شاها ازین پنجه بیفگن آه را

پنج و پنجاهم نباید هم کنون خواهم ترا

[...]

سر بکن این ماهی بدخواه را

تا توانی سود فرق ماه را

مرد می‌باید تمام این راه را

جان فشاندن باید این درگاه را

هست راهی سوی هر دل شاه را

لیک ره نبود دل گم راه را

چون خبر آمد ز عشقش شاه را

خواند حالی عاشق گم‌راه را

جاه او دو رخ نهاده ماه را

مه دو رخ بر خاک ره آن جاه را

هر که او پی رو نباشد شاه را

راه گم کرده نداند راه را

ای تو گم کرده ز ایمان راه را

روشناس آخر چو ایشان شاه را

جمله دانند این جماعت شاه را

گم نکردند از حقیقت راه را

ناگهی دیدند آنهاشاه را

پیش شه رفتند رفته راه را

عشق گوید گر بدانی شاه را

همچو خورشیدی ببینی ماه را

ای تو گم کرده چه سگ آن راه را

چشم بر آهو ندیده چاه را

بعد از آن از جان طلب کن راه را

واندر آن ره میطلب تو شاه را

پس مبارک گفت احمد شاه را

کرد آن خورشید روشن ماه را

من درون جبّه دیدم شاه را

از درون یابم بسویش راه را

هرکه او در خود ندیده شاه را

عمر ضایع کرد و گم خود راه را

جمله یاران دیده‌اند این راه را

خوانده‌اند ایشان کلام الله را

جهد کن ای لعل بوده شاه را

تا نگردی مسخ و ملعون راه را

تو چو لازم باشی آن درگاه را

برتو افتد یک نظر آن ماه را

چون نظر افتاد بر وی شاه را

خواست او مر عزم کردن راه را