خسته‌ام نیک از بد ایام خویش

طیره‌ام بر طالع پدرام خویش

از سپیدی کار طالع بخت را

بس سیه بینم زبان و کام خویش

دل سبوی غم تهی بر من کند

[...]

مسکل از پیغامبر ایام خویش

تکیه کم کن بر فن و بر کام خویش

مرغ خویشی صید خویشی دام خویش

صدر خویشی فرش خویشی بام خویش

آنکه غالب شد پرید از دام خویش

در حریم قدس کرد آرام خویش

جز سوی خوان تو ننهم گام خویش

تا ازین پالوده گیرم کام خویش

از غمی کی تلخ سازم کام خویش

تلخ بگذارم به خود ایام خویش

نی ز تقلید نیا و مام خویش

داخل اسلام کرده نام خویش

مرغ خویشی، صید خویشی، دام خویش

صدر خویشی، فرش خویشی، بام خویش

خوار گشتی از وجود خام خویش

سوختی از نرمی اندام خویش

«مگسل از ختم رسل ایام خویش

تکیه کم کن بر فن و بر گام خویش»