ای جهان را عدل تو آراسته

باغ ملک از خنجرت پیراسته

حلقهٔ شبرنگ زلف پرچمت

روزها رخسار فتح آراسته

در دو دم بنشانده از باران تیر

[...]

ای جهان را عدل تو آراسته

باغ ملک از خنجرت پیراسته

حلقهٔ شب رنگ زلف پرچمت

روزها رخسار فتح آراسته

در دو دم بنشانده از باران تیر

[...]

ماه را ماند رخش ناکاسته

زلف چون شب ماه را آراسته

سرو بالایی که چون بالای او

باغبان یک سرو ناپیراسته

تا مرا سودای آن مه در سر است

[...]

آسمان پر انجم آراسته

هر یکی کار دگر را خاسته

بود آن دیوانه دل برخاسته

برهنه می‌رفت و خلق آراسته

صورتی از خلط و خون آراسته

کرده نام او مه ناکاسته

روز بازاری چنین آراسته

تو زیان خویش را برخاسته

هم چنین که امروز خویش آراسته

با مریدانم ز جان برخاسته

ای ز ذوالکفل آب رحمت خواسته

جنّتی از بهر او آراسته

چون بگفت این مرد دل برخاسته

شد زره خوانی پدید آراسته

بود آن دیوانه دل برخاسته

وز غم بی نانیش جان کاسته

دید خلقی بی عدد آراسته

هر یک از دستی دگر برخاسته

دید خود را روشن و آراسته

جمله از نور تجلّی خاسته

ملک من زو گشت بس آراسته

گرچه بودم نعمت و هم خواسته

بود مردی پر ز علم آراسته

از سر دنیا بکل برخاسته

دید قومی در نظر آراسته

قوم دیگر منتظر بر خاسته

سقف و فرش و قبه‌اش آراسته

لیک تفریق جماعت خواسته

اهل کشتی از مهابت کاسته

نعره وا ویلها برخاسته

روز گشت و آن مریدان کاسته

نوحه‌ها از خانه‌شان برخاسته

مجلس عشرت مدام آراسته

همنشینان جمله دل برخاسته