ای به خور مشغول دایم چون نبات

چیست نزد تو خبر زین دایرات؟

خود چنین بر شد بلند از ذات خویش

خیره خیر این نیلگون بی‌در کلات؟

یا کسی دیگر مر او را بر کشید

[...]

صاحب معراج و صدر کاینات

سایهٔ حق خواجهٔ خورشید ذات

داعی ذرات بود آن پاک ذات

در کفش تسبیح‌زان کردی حصات

زین همه پندار و شرک و ترهات

پاک گردانی مرا ای پاک ذات

گفت انصافست سلطان نجات

هر که منصف شد برست از ترهات

یافتند آن بت که نامش بود لات

لشگر محمود اندر سومنات

چون دل تو پاک گردد از صفات

تافتن گیرد ز حضرت نور ذات

کمترین چیزیت در محو صفات

بخشش جانست و ترک ترهات

چون بخندیدی لبش، آب حیات

تشنه مردی وز لبش جستی زکات

لعل او سرچشمهٔ آب حیات

چون شکر شیرین و سرسبز از نبات

چون مرا در زیر خاک ای پاک ذات

منقطع گردد امید از کاینات

قایم مطلق تویی اما به ذات

وز جوان‌مردی ببایی در صفات

هم تقیّ و هم نقی دان نور ذات

ذات ایشان جامع آمد بر صفات

چون از او بشنید شه این مشکلات

گفت بینائی خداوندا بذات

من نترسم از تو ونه از خدات

آمدم پیش تو از قلعه برات

گه چو اسکندر طلب کردی ممات

گه چو خضرآیی خوری آب حیات

هرکه در خوابست او دارد ممات

هرکه بیدار است او دارد حیات

مرجع خلق و امام کائنات

فعل او هم حجت و هم معجزات

هرکجا شق شد زمین مشکلات

گشت طالع آفتاب کائنات

جان پاکش تا ابد ز آب حیات

دست شست از جمله کون وکاینات