زلف پر تابت مرا در تاب کرد

چشم پر خوابت مرا بی خواب کرد

با تن من کرد نور عارضت

آنکه با تار قصب مهتاب کرد

عنبرین زلف چو چوگان خم گرفت

[...]

چون خطاب آن شه بشیخ و شاب کرد

روی خود برجانب اصحاب کرد

عیسی آن از زیر سر پرتاب کرد

روی را برخاک عزم خواب کرد

آنکه آهن را چنین سیراب کرد

هم تواند جان من بیتاب کرد

پرده از رویش چو فتح الباب کرد

مهر و مه را روی او درتاب کرد

گفت انا الحق سرخود پیدا بکرد

جمله بغدادش پر از غوغا بکرد

جرعه ای زان تشنه گر سیراب کرد

قطره ای زین صد سقر بیتاب کرد

لیک اگر دهقان درختی آب کرد

پای آن را ابتدا سیراب کرد

چشم حسرت باز سوی باب کرد

شاه را بدرود گفت و خواب کرد

خشم هم بر کوزه، هم بر آب کرد

هم قدح، هم کاسه را پرتاب کرد