چون بیامد سر بسوی آب برد

تا که دم زد گاو را سیلاب برد

چونک جمع مستمع را خواب برد

سنگهای آسیا را آب برد

آن توهمهات را سیلاب برد

زیرکیِ باردت را خواب برد

توبه را بار دگر سیلاب برد

فرصت آمد پاسبان را خواب برد

روی خود بنمود و هوش از ما ببرد

طاقت و هوش از تن شیدا ببرد

دل شکیب از روی خوب او نداشت

زان میان بگذاشتیمش تا ببرد

روی او چون دید نقش ما و من

[...]

بانگ چاووشان دلم از جا ببرد

هوشم از سر قوّتم از پا ببرد

سود فرمان از دو چشمش خواب برد

غفلت و اهمالش از دل تاب برد

توبه را بار دگر سیلاب برد

دزد آمد پاسبان را خواب برد

خستگی ها از روانش تاب برد

چشم را در عین زاری خواب برد

موج زد اشکی و ما را آب برد

نرگس مست شما را خواب برد

چشم پر خوابت مرا بیخواب کرد

زلف پر تابت مرا از تاب برد

تارخ خوبت بگلشن جلوه کرد

[...]