سیلاب گرفت گرد ویرانهٔ عمر

آغاز پری نهاد پیمانهٔ عمر

خوش باش که تا چشم زنی خود بکشد

حمال زمانه رخت از خانهٔ عمر

سیلاب گرفت گِرد ویرانهٔ عمر

وآغاز پُری نهاد پیمانهٔ عمر

بیدار شو ای خواجه که خوش خوش بکِشد

حمّال زمانه رخت از خانهٔ عمر

هر که مستانه نهد پای به میخانهٔ عمر

لاجرم پُر کندش ساقی، پیمانهٔ عمر

ای «وفایی» چو بریزد، پر پروانهٔ عمر

«سعدیا چون بِکند سیل فنا خانهٔ عمر»