آنکه خواند با چگر عاشق غریب

کی شود در نغمه همچو عندلیب

گاه رفتن چو بود رو بنشیب

بسهولت شدند و بی آسیب

بزودی خورند از دم ما فریب

فریب ار نشد راند باید نهیب

یکی گفتش ای زال انده نصیب

مکن خسته را بی دوا و طبیب

نال گشته این تن مهجور بی‌صبر و شکیب

کاش از شمع جمالت کلبه‌ام یابد نصیب

نخل این گلشن ثمر آورد از نامت چو سیب

کمترین از خاک‌بوسان سر کویت نقیب

در دبستان جنون شوق توام بودی ادیب

نبض بیمار تو را هرگز نمی‌داند طبیب

سرخ‌رویی از ازل شد چون شفق ما را نصیب

گلشن از اوراق گل عمریست پیش عندلیب

کرم کن مرا زآنکه هستم غریب

ز هجران دلدار و بعد حبیب

لاله و گل از نوایم بی نصیب

طایرم در گلستان خود غریب

می شود هر سنگ ره او را ادیب

می شود برق و سحاب او را خطیب

همچو ما آواره و غربت نصیب

تو غریبی ، من غریبم ، او غریب

هر که بردارد ازین آتش نصیب

سوز و ساز خویش را گردد رقیب

تاز «ما زاغ البصر» گیرد نصیب

بر مقام «عبده» گردد رقیب

هر زمان تدبیرها دارد رقیب

تا نگیری از بهار خود نصیب

ای ترا حق داد جان ناشکیب

تو ز سر ملک و دین داری نصیب

مُغتَنم است این چمنِ دلفریب

ای شهِ من پای در آر از رکیب

‎لیک در این قسمتِ ژرفِ مَهیب

‎روی نبودی مگرم بر نشیب

دلی ندانم منزه از عیب

ز ظلمت شک و شبهه و ریب

رقم قتل ما به دست حبیب

چون مخالف نداشت شد تصویب

خامشی به ز مجلسی که در آن

نیست یک تن سخن‌شناس و لبیب

خویشتن را میان خیل خران

[...]

مزن گام با کس به راه فریب

که این راه دارد سر اندر نشیب

به کین اسلام باز، خاسته برپا صلیب

خصم شمال و جنوب داده ندای مهیب

روح تمدن به لب آیهٔ امن یجیب

دین محمد یتیم‌، کشور ایران غریب