وزان جایگه شد به شیر و پلنگ

هم آن چوب خمیده بد ساز جنگ

بدو گفت جایی که باشد پلنگ

بدرد دل مردم تیزچنگ

اگر تاج داری و گر دست تنگ

نبینی همی روزگار درنگ

وگر همچنانم بود بسته چنگ

نهاده به گردن درون پالهنگ

چنان برگرفتش ز زین خدنگ

که گفتی یک پشه دارد به چنگ

که چون برگشادم در کین و جنگ

ورا برگرفتم ز زین پلنگ

فرامرز چون سرخه را یافت چنگ

بیازید زان سان که یازد پلنگ

سپهدار ترکان برآراست جنگ

گرفتند گوپال و خنجر به چنگ

شد از سم اسپان زمین سنگ رنگ

ز نیزه هوا همچو پشت پلنگ

شکسته شود دل گوان را به جنگ

بود این سخن نیز بر شاه ننگ

که گر من کنم جنگ جنگی نهنگ

نیارم به بخت تو بر شاه ننگ

بدو گفت رستم به یک ترک جنگ

نسازد همانا که آیدش ننگ

اگر سستی آرید یک تن به جنگ

نماند مرا روزگار درنگ

برآشفت بر سان جنگی پلنگ

بیفشارد ران پیش او شد به جنگ

گر افراسیاب از رهی بی‌درنگ

یکی لشکر آرد به ایران به جنگ

شد از باختر سوی دریای گنگ

دلی پر ز کینه سری پر ز جنگ

یکی جام پر می گرفته به چنگ

به سر بر زده دستهٔ بوی و رنگ

یکی تیغ هندی گرفته به چنگ

هر آن کس که پیش آمدی بی‌درنگ

بدید آن نشست سیاوش پلنگ

رکیب دراز و جناغ خدنگ

یکی لشکر آمد بر ما به جنگ

چو کلباد و نستیهن تیز چنگ