اهل دنیا سجدهٔ ایشان کنند

چونک سجدهٔ کبریا را دشمنند

صد متاع خوب عرضه می‌کنند

واندرون دل عوضها می‌تنند

مرغ خاکی مرغ آبی هم‌تنند

لیک ضدانند آب و روغنند

لیک از رشک و حسد پنهان کنند

خویشتن را بر ندانم می‌زنند

وقت لاف غزو مستان کف کنند

وقت جوش جنگ چون کف بی‌فنند

روز و شب ظاهر دو ضد و دشمنند

لیک هر دو یک حقیقت می‌تنند

بی‌مرادان بر مرادی می‌تنند

و آن مرادان جذب ایشان می‌کنند

زهره نه با آن غضب که دم زنند

زانک در زنجیر قهر ده‌منند

انبیا با دشمنان بر می‌تنند

پس ملایک رب سلم می‌زنند

دم به دم خبط و زیانی می‌کنند

صاحب نقب و شکاف روزنند

قاضیانی که به ظاهر می‌تنند

حکم بر اشکال ظاهر می‌کنند

هم‌چو قومی که تحری می‌کنند

بر خیال قبله سویی می‌تنند

خویشتن بر آتشی برمی‌زنند

گرد شمع خود طوافی می‌کنند

سبلت تزویر دنیا بر کنند

خیمه را بر باروی نصرت زنند

که گروهی بر خیال بد تنند

قوم دیگر نام سالوسم کنند

انبیا هر یک همین فن می‌زنند

خلق مفلس کدیه ایشان می‌کنند

اقرضوا الله اقرضوا الله می‌زنند

بازگون بر انصروا الله می‌تنند

اوستادان کودکان را می‌زنند

آن ادب سنگ سیه را کی کنند؟

وقت هشیاری چو آب و روغنند

وقت مستی هم‌چو جان اندر تنند

گر پلیدان این پلیدیها کنند

آبها بر پاک کردن می‌تنند