تا نگویی سخنور‌ان مُردند

سر به آب سخن فرو بردند

زرد‌گوشان به گوشه‌ها مردند

سر به آب سیه فرو بردند

گور چشمان شراب می‌خوردند

ران گوران کباب می‌کردند

زان هزبران که نام او بردند

وز سر عجز پیش او مردند

تا شب آنجا نشاط می‌کردند

گاه می گاه میوه می‌خوردند

ساغری چند چون ز می خوردند

شرم را از میانه پی کردند

از پس گریه سر فرو بردند

گویی آبی بدند کافسردند

عهد پیشینه یاد می‌کردند

وآنچه‌شان بود شاد می‌خوردند

گرچه بسیار چاره می‌کردند

به نمی‌شد دریغ می‌خوردند

ساعتی بَر به بَر درافشردند

نار و نارنج را کرو کردند

هر دو تشویر کار او خوردند

باز تدبیر کار او کردند

باز رفتند و غصه می‌خوردند

خواجه را جستجوی می‌کردند

باز رفتند و غصه می‌خوردند

خواجه را جستجوی می‌کردند

در ستمکارگی پی افشردند

می‌گرفتند و خانه می‌بردند

همه اجزای عالم اهل دردند

سر افشانان میدان نبردند

تو نشناسی که مردان در چه دردند

ولی دانند درد آنها که مردند

اگرچه لعبتان دیده خردند

ولی از خویشتن پیش از تو مردند

بسی اندیشه و فکرت بکردند

بسی خونابه حسرت بخوردند

چو در سختی چنین راهی سپردند

بهم هر چار صد آنجا بمردند

چو زین مردار شیران سیر خوردند

پلنگان آمدند و قصد کردند