که چو افتاد درکف نادان

گشت فاسد شراب اصفاهان

هست پروانه قاصد جانان

به گل آرد خبر ز عالم جان

بهر آنست تا ز گلشن جان

نگسلد جلوهٔ رخ جانان

جز ملک زندکه خون کیان

بود به‌شریان و عروقش روان

کُرد و بلوچ و عرب و ترکمان

گشته به ‌وصفت ‌همگی یک ‌زبان

تازه شود جشن خوش مهرگان

آن که شد از غفلت ترک از میان

در شده بی‌رقعهٔ دعوت به خوان

خورده و برخاسته پیش از کسان

در شده بی‌رقعهٔ دعوت به خوان

خورده و برخاسته پیش از کسان

جعبه پر تیر و بزه کرده کمان

به کمر خنجر و در مشت سنان

چو برداشتی دسترنج کسان

رود دسترنج تو نیز از میان

کرا پیر سر هست جفت جوان

بود دشمن خویشتن بی گمان

به «‌خورداد» جوی نوین کن روان

به «‌مرداد» بیخ نو اندر نشان

بنام خداوند کون و مکان

خداوند روزی ده مهربان

ولکن ز ماد و از آن دودمان

نیابی به شهنامه نام و نشان

بر آنم که از ماد و تاریخ آن

سُرایم چو شهنامه من داستان

کمین افسر از ماد و از آریان

بگویم ز کوروش بسی داستان

از این مور ناچیز و این ناتوان

پذیرند ران ملخ ارمغان

چو رنگین کمان، هفت دژ شد عیان

که از هفت اورنگ بودی نشان

خوشا آن پدر چون برفت از جهان

پسر سر فرازد سوی آسمان

منم چون پدر با شما مهربان

نِیَم از شما بد دل و بدگمان