هنر آموخت نزد استادی

اوستا دیده‌ای ملک زادی

تا که سرمایه یافت آزادی

شد تجارت اساس آبادی

آهوان را نویدها دادی

به سوی غارشان فرستادی

فسخ گردد اصول آزادی

طی شود رسم مردی و رادی

زان عروسی و از آن دامادی

مادرش کرد فراوان شادی

زال نان پختی و خوان بنهادی

دختر آن نان به ستوران دادی

مهر مادر چو بود بنیادی

نشود کم ز عزا یا شادی

ولیک با همه حس و مهر اولادی

چو طفلکانم دادند جان در آن وادی

به طیب خاطر گفتم: فدای آزادی

مرا بُد از پی مشروطه، عشق فرهادی

ای «ری » تو چه خاکی که چه ناپاک نهادی!:

تو شهر فسادی

وقتی ز غرور و شوق و شادی

پا بر سر چرخ می‌نهادی

بودی چو پرندگان، سبکروح

در گلشن و کوهسار و وادی

آن روز، چه رسم و راه بودت

[...]

سخن‌ها داشت با هر خاک و بادی

به هنگام شیاری و حصادی

الا ای نوگل رعنا که رشک شاخ شمشادی

نگارین نخل موزونی همایون سرو آزادی

به صید خاطرم هر لحظه صیادی کمین گیرد

کمان ابرو تو را صیدم که در صیادی استادی

چه شورانگیز پیکرها نگارد کلک مشکینت

[...]