از دست و زبان که برآید

کز عُهدهٔ شکرش به در‌آید؟

شفیعٌ مطاعٌ نَبیٌ کریم

قسیمٌ جسیمٌ نسیمٌ وسیم

کَرَم بین و لطف خداوندگار

گُنه بنده کرده‌ست و او شرمسار

زبان‌بریده به کنجی نشسته صُمٌّ بُکمٌ

به از کسی که نباشد زبانش اندر حُکم

چو جنگ آوری با کسی بر ستیز

که از وی گزیرت بود یا گریز

پیراهن برگ، بر درختان

چون جامهٔ عیدِ نیک‌بختان

هر که در سایهٔ عنایت اوست

گنهش طاعت است و دشمن، دوست

چه غم دیوارِ امّت را که دارد چون تو پشتیبان

چه باک از موجِ بحر آن را که باشد نوح، کَشتی‌بان

وقتِ ضرورت چو نَمانَد گریز

دست بگیرَد سَرِ شَمشیرِ تیز

هر که شاه آن کُنَد که او گوید

حیف باشد که جز نِکو گوید

کس نیاید به زیرِ سایهٔ بوم

ور همای از جهان شود معدوم

قرصِ خورشید در سیاهی شد

یونس اندر دهانِ ماهی شد

پرتوِ نیکان نگیرد هر که بنیادش بد است

تربیت نااهل را چون گِردِکان بر گنبد است

عاقبت گرگ‌زاده گرگ شود

گرچه با آدمی بزرگ شود

بالایِ سرش ز هوشمندی

می‌تافت ستارهٔ بلندی

همان به که لشکر به‌ جان پروری

که سلطان به لشکر کند سروری

فرق است میانِ آن که یارش در بر

تا آن که دو چشمِ انتظارش بر در

درویش و غنی بندهٔ این خاک درند

و آنان که غنی‌ترند محتاج‌ترند

ما را به جهان خوش‌تر از این یک‌ دم نیست

کز نیک و بد اندیشه و از کس غم نیست

ای آن که به اقبالِ تو در عالم نیست

گیرم که غمت نیست، غم ما هم نیست؟