هر‌دم غزلی دگر کند ساز

هم خوش غزل است و هم خوش آواز

همخوابهٔ عشق و همسر ناز

هم خازن و هم خزینه پرداز

زان هردو بریشم خوش آواز

بر ساز بسی بریشم ساز

گر سلسلهٔ مرا کنی ساز

ورنه، شده‌ گیر شیفته‌ باز

چون کرد میانجی این سرآغاز

گشت آن دو سپه ز یکدگر باز

سازندهٔ ارغنون این ساز

از پرده چنین برآرد آواز

ای سینه‌گشا‌ی‌ِ گردن‌افراز

در سوخته‌سینه‌ای بپرداز‌!

باز از نفسش برآمد آواز

چون مرده که جان بدو رسد باز

هم با تو شکیب را دهم ساز

تا عمر کجا عنان کشد باز

مجنون چو گشاد دیده را باز

شخصی بر خویش دید دمساز

نیکی بکن و به چَه در انداز

کز چه به تو روی برکند باز

صاحب‌خبرِ فسانه‌پرداز

زین قصه خبر چنین کند باز

گه مرثیت پدر کند ساز

وز سنگ سیه برآرد آواز

آمد چو به هوش خویشتن باز

داد از دل خود شکیب را ساز

گر خدمت شاه ما کنی ساز

از خوردن این گیا رهی باز

کارَد دو سه تخم را به آغاز

چون کِشته رسید بدروَد باز

زد بر ددگان به تندی آواز

تا سر نکشند سوی او باز

کرد آنگهی از نشید آواز

این بیتک چند را سرآغاز

بر کام جهان جهان بپرداز

کان به که تو مانی از جهان باز

در گوش کسی میفکن آن راز

کازرده شوی ز گفتنش باز