چو دیبای چین بر فلک زد طراز

شد از صوف روزی جهان بی نیاز

نمودش که تا نایم اینجا فراز

نباید که گردی تو زین جای باز

ز ره‌نامه چون بازجستند راز

سوی باز پس گشتن آمد نیاز

به تعلیم او کاردانان راز

دگر باره ز آن راه گشتند باز

به فرمان کشتی‌کش‌ِ چاره‌ساز

جهان‌جوی از آن میلگه گشت باز

به قیصور می‌گردد این راه باز

وز آنجا به چین هست راهی دراز

کسی کاو کند داروی چشم ساز

به داروی چشمش نباشد نیاز

برافراخت افزار کشتی بساز

بدان ره که بود آمده گشت باز

چو دیدند شاهی چنان چاره ساز

به چاره گری در گشادند باز

مقیمان آن شهر مردم نواز

به پیش آمدندش به صد عذر باز

پرستش نمودند با صد نیاز

زهی میزبانان مهمان نواز

دگرها که باشیم از آن بی‌نیاز

نداریمشان از در و دشت باز

بجای می و ساقی و نوش و ناز

دد و دام کرده بدو ترکتاز

ز مادر برهنه رسیدم فراز

برهنه به خاکم سپارند باز

نشاید شدن مرگ را چاره‌ساز

درِ چاره بر کس نکردند باز

ارسطو جهاندیدهٔ چاره‌ساز

به بیچارگی ماند از آن چاره باز

یکی و بدو هر یکی را نیاز

یکایک همه خلق را کارساز

اگر گفتنی بودی این قصه باز

نهفته نماندی درین پرده راز

به خاکش سپردند و گشتند باز

در دخمه کردند بر وی فراز

مشو جفت این جادوی زرق‌ساز

که پنهان‌کُش‌ست آشکارا نواز