ز التوینه هم‌چنین لشکری

بیامد سپهدارشان مهتری

ز نادان نیابی جز از بتری

نگر سوی بی‌دانشان ننگری

بدو گفت اگر نزد شاهم بری

بیابی ز من تاج و انگشتری

دو یاره یکی طوق و انگشتری

ز دیبای چینی و از بربری

بدژدر هرانکس که بد مهتری

وزان جنگیان رنج دیده سری

تو از من به سال اندکی برتری

تو باید که چون می دهی می خوری

فراز آمد از هر سوی لشکری

به جایی که بد در جهان مهتری

نوشتند نامه به هر مهتری

به هر پادشاهی و هر کشوری

وگر کین داراست و اسکندری

که نو شد بر وی زمین داوری

برین‌گونه تا برگزید اشقری

یکی بادپایی گشاده‌بری

نه فرزندم ایدر نه چون چاکری

نه چون کهتری شاددل بر دری

بدو گفت نزدیک هر مهتری

به هر نامداری و هر کشوری

فرستاد خلعت به هر مهتری

ببخشید به اندازه‌شان کشوری

ز در و ز یاقوت و هر گوهری

ز هر بدره‌ای بر سرش افسری

ز گل هر یکی بر سرش افسری

نشسته به هرجای رامشگری

چنین داد پاسخ که گر مهتری

نداری مکن جنگ با لشکری

همی بود تا ابر شهریوری

برآمد جهان شد پر از لشکری

بیارید گفتا منادیگری

خوش آواز و از نامداران سری

پراگنده شد شهری و لشکری

همی جست هرکس ره مهتری

چو آن نامه آمد به هر کشوری

به هر نامداری و هر مهتری