چو پیگ از نزد ویرو شد برِ شاه

مرو را یافت با لشکرش در راه

منم مهمان تو یک ماه در ماه

چنان چون دوستداران نکوخواه

چو از میدان برآمد آتش شاه

همی سود از بلندی سرش با ماه

ز چندان مهتران یک تن نه آگاه

بدان آتش چه خواهد سوختن شاه

مگو کس را که رامین آمد از راه

مکن کس را ز مهمانانت آگاه

همی گردم به گیهان تا بدان گاه

که گردد جایگاه شاه بی شاه

ز بوی زلف و رنگ روی آن ماه

چو مشک و لاله شد خاک همه راه

اگر فرمان دهد پیروزگر شاه

کنیم او را ز حال خویش آگاه

چو از می مست شد پیروزگر شاه

به شادی در شبستان رفت با ماه

به سان مشتری پیوسته با ماه

ویا چون دانشی پیوسته با جاه

اگر عاشق شود شیر دژآگاه

به عشق اندر شود هم‌طبع روباه

نفیر آمد به درگاه شهنشاه

به تارک برفشانان خاک درگاه

چو بشنید این سخن زرد از شهنشاه

بدو گفت ای به دانش برتر از ماه

نیابد هیچ بادی نزد او راه

نتابد بر رخانش بر، خور و ماه

چو باز آمد ز راه دز شهنشاه

ز حال ویس، رامین گشت آگاه

نمانش تا بیاساید یکی ماه

که بس خسته شد او از شدت راه

چو باشد گر بود شمشیر در راه

شهاب و برق بارد بر سر ماه

ازان ترسد دل من گاه و بیگاه

که تو ناچار جویی جنگ بدخواه

اگر بیدل بود شیر دُژآگاه

برو چیره شود در دشت روباه

کنون آسان نشستی بر سر چاه

همی گویی ز یزدان یاوری خواه