... کشم آتش غم بدان آب خوش

بیا مطرب آن چفته کز یک فغان

کند زاهدان را به کوی مغان ...

... که هرکش هنر بیش روزی کم است

مرا صد فغان زین هنرهای خام

که نزد خرد هست عیبش تمام ...

... دل ما چگونه است پهلوی شان

فغان زان حریفان صحبت گسل

که یک ره ز ما بر گرفتند دل ...

... چنگ در زد سبک بدامنشان

زان نفیر و فغان کزو برخاست

گرد گشتند خلق از چپ و راست ...

... که در کشد قلم این نقش بی نشان مرا

فغان من ز کجا بشنود به گوش آن شوخ

که خود نمی شنود گوش من فغان مرا

پرید جانب او مرغ روح و با من گفت ...

... سوزم و بر نیاورم پیش وی آه و ناله را

تا چو سگان فغان کنند از رخش اهل نه فلک

ساخت مه چهارده آن بت هجده ساله را ...

... خار است بی رخسار تو در دیده گلزارها

شد پوستم بر استخوان چون چنگ خشک و از فغان

رگها نگر اینک بر آن افتاده همچون تارها ...

... از دیده اشک من روان آن سرو دلجوی کسان

خسرو چو بلبل در فغان او همنشین با خارها

در هجر توام کار به جز آه و فغان نیست

در پیش توام دان که زبانم به دهان نیست ...

... سخن را با دهانت کامرانیست

فغان من به گوش خویش بشنو

که بزمت را نوای خسروانیست

... او مرکب ناز راند و از خلق

هر سوی فغان زار برخاست

او پیش شکار مست بگذشت ...

... یک به یک گفتیم و او را ذره ای زان غم نداشت

دی برون رفتم فغانها کردم و بگریستم

بود او در خواب مستی و غم عالم نداشت ...

... رحم کن بر خسرو ار بشنیده ای

کز فغانش عالمی در غلغل است

درد سر دوستان آه و فغان من است

کاهش جان طبیب درد نهان من است ...

خوش بود آن بیدلی کز غم امانیش نیست

مرده بود آن دلی کاه و فغانیش نیست

بهر خدا ای جوان تا بتوانی مدار ...

... کش اگر از یار امان از غم امانیش نیست

سینه که بیدل بماند آه و فغانیش هست

دل که ز هجران بسوخت نام و نشانیش نیست ...

... شب ناله ام شنید و بپرسید از رقیب

من شب نخفته ام همه شب این فغان کیست

خون می رود ز دیده و جان می رود ز تن ...

ز بس که گوش جهانی پر از فغان من است

به شهر بر سر هر کوی داستان من است ...

... در دل او نکرد کار ار چه

سنگ از افغان من فغان برداشت

چشم او هیچ کم نخواهد شد ...

ز من در هجر او هردم فغان زار می آید

خوش آن چشمی که آن هردم بر آن رخسار می آید ...

... نمی دانی که آخر بر دلم این بار می آید

سحرگاهان شنید افغان من همسایه گفت این سو

که خواهد بود یارب کاین فغان زار می آید

کجایی ای که طعن بیدلان کردی کنون دل را ...

... بنال ای بلبل مسکین که آن صیاد می آید

فرو خوردن نمی آرم فغان زار خود پیشش

که سگ چون دزد را دریافت در فریاد می آید ...

... به همراهی او اشک روان من برون آید

فغان من برون آید چو گیرم نام او ترسم

که ناگه جان من هم با فغان من برون آید

چو در محشر بهم آرند خاک هر کس از هر جا ...